Tkwi tam niczym kawałek ukruszonego zęba. Złamany przy korzeniu, z obnażonymi nerwami. Powinien być tam wśród latających wokół niego ptaków. Pełen siły symbol Jutlandii, gdzie nic nie jest tak twarde jak skała. Z wyjątkiem tego miejsca, gdzie wapień mszywiołowy wypiętrzył się w ptasie wzgórze. Po mojej prawej stronie, czterdzieści siedem metrów nade mną, góruje klif Bulbjerg, ramię Jutlandii. Białe, twarde i potężne, całe w chmurze mew. Nabrzeżny bastion.

W dole pod mewami jest kolejny. Składa się z fotografów robiących zdjęcia ptakom. Zebrali się w sobotę, wyposażeni w teleobiektywy w ochronnych barwach. Niektórzy mają na sobie ubrania zlewające się z porastającą klif roślinnością. Z jedną stopą opartą na kawałku wapienia unoszą aparaty w tę samą stronę. Dzięki temu każdy może lepiej ukryć się pod kamienną ścianą. Mewy trójpalczaste nie należą do rzadkich, ale w Danii są rzadkie. Fotografowie pilnie je śledzą. Ciekawe, co sobie myślą ptaki o tym drugim stadzie tam, w dole. Z pozoru wydają się obojętne, ale być może – jeśli podejść wystarczająco blisko – da się dostrzec w ich spojrzeniu tęsknotę za tym, co kiedyś wznosiło się tam, w morzu, za dumną ptasią skałą: …