Jeździła mopem z szarą końcówką po schodach, przerywając co jakiś czas swój taniec, żeby wykręcić go gołymi rękami. Intensywny, kwaśny zapach wybielacza i żywicy sosnowej szczypał ją w oczy, gdy przeganiała brudną wodę ze schodka na schodek, wypychając ostatnią małą falę z drzwi wejściowych do kamienicy. Wywlekła ciężkie blaszane wiadro na ulicę i wylała słonawą wodę, która spłynęła w dół pagórka. Półnagie dzieciaki wskoczyły do tej nowej rzeczki, tańcząc i krzycząc z radości.

Przez resztę poranka Lizzie prała prześcieradła w blaszanej wanience Agnes. Nigdy by tego nie przyznała, ale tęskniła za pralnią. Uwielbiała jej rytualność; było to miejsce wolne od mężczyzn, wolne od dzieci, gdzie kobiety mogły dzielić się tą cząstką siebie, o której nie dało się rozmawiać w kościele. Płaciła, dostawała własny zlew i wrzucała zasłony i ubrania robocze, by namoczyć je w głębokiej, wrzącej wodzie. Gdy brud odklejał się od materiału, kobiety stawały w półkolu i zamieniały mydliny na plotki. W Germiston nie działo się nic, o czym pralnia by nie wiedziała.

Teraz, zdawała sobie z tego sprawę, gadały o niej. Teraz czekały, aż skończy przy wyżymaczce; żegnały się z nią radośnie, a gdy znikała, …