Mały fiat skapywał na podwórku. Na niebie tłusto brzęczały samoloty. Na gruby żwir padały oleiste krople. Ojciec krzątał się wokół auta, pokrzykując na Igora. Igor – najstarszy brat Wiktora; oficjalnie prawa, choć wnosząc z okrzyków, raczej lewa ręka ojca – zaczynał się denerwować. Ciągle podawał inną uszczelkę, nie ten śrubokręt albo niewłaściwą butelkę. Nie sprawdzał się w roli pierworodnego syna i przyszłego mężczyzny. Również jako wróżbita był kiepski – nie potrafił przewidzieć, czego ojciec będzie potrzebować, choć przecież ojcowskie potrzeby leżały jasno jak na dłoni.

– Nie to, młotku!

Wiktor zaczynał się niecierpliwić. Gdyby nie ranny samochód, już byłby u babci!

– Nawet nie potrafisz przytrzymać?! Ja cię nie mogę!

Babcia była dla Wiktora najwspanialszą istotą pod słońcem i nocą też. Odliczałby dni od spotkania do spotkania, gdyby potrafił liczyć aż tak długo. Niestety, dni bez babci były oceanem, morzem piasku – ziarenko do ziarenka. W sumie dobrze, że nie umiał lepiej liczyć, bo byłoby mu bardzo, ale to bardzo smutno, że liczb i dni bez babci jest aż tyle. I że dochodzą nowe, co dzień i co noc. A ojciec najczęściej był niezadowolony, ojcowie tacy już są, a matce wszędzie robiło się brudno, takie z kolei są matki, więc też była często zła. Nie to, tylko tamto! Za to u babci zawsze było …