Jest już po końcu świata. Nie wiesz tego jeszcze? – mawiał w latach 60. XX wieku Sun Ra, jazzowy bandleader, który poprzez swoją muzykę opowiadał o międzygwiezdnych migracjach i proklamował Czarny Mit, zrywający z dominującą kulturą Zachodu. Pół wieku później pierwsze zdanie przeszło tysiącstronicowej Trylogii pękniętej Ziemi (2015–2017) autorstwa czarnoskórej pisarki Nory K. Jemisin nieomal powtarza to słynne hasło, aczkolwiek z pewnym przesunięciem. „Zacznijmy od końca świata, dobrze? Miejmy to z głowy i przejdźmy do ciekawszych rzeczy”.  

W trylogii Jemisin zły Ojciec Ziemia, który utracił Księżyc, przeżywa Piąte Pory Roku – okresy śmiercionośnych kataklizmów. Planetą rządzi Imperium, opierające swą potęgę na bezwzględnej eksploatacji odmiennej rasy, której odmawia człowieczeństwa. Jedna z najbardziej przejmujących scen Trylogii… przywodzi na myśl Kolonię karną Kafki. „Ciało w fotelu jest drobne i nagie. Chude, o wysuszonych kończynach. Bezwłose. W patykowatych ramionach, w kroczu i w wystającym gardle znikają rury, przewody oraz inne obiekty (…) nie wiedziała, że ciało można utrzymać przy życiu w ten sposób: nieruchome, ograniczone, bezosobowe”. Tak właśnie Imperium wykorzystuje zmutowanych potomków obcej rasy Niessów, Górotwory, które potrafią łagodzić nękające ziemię wstrząsy sejsmiczne. „Gdyby Niessowie okazali się po prostu ludźmi, cały świat zbudowany …