W wielu miastach na świecie pandemia okazała się milowym krokiem w procesie zmiany kultury mobilności. Bogota, Nowy Jork, Mediolan, Paryż, Berlin czy Auckland postawiły jeszcze mocniej niż dotąd na jednoślady i ruch pieszy, przekształcając pasy jezdni w kryzysowe drogi rowerowe i szersze chodniki. Cel był prosty: zapewnić mieszkańcom możliwość zachowania dystansu w czasie podróży oraz wybór środków transportu odpowiedzialnych ekologicznie. Do grona tych miast wciąż dołączają kolejne ośrodki, rozwijające pieszo-rowerową rolę ulic. W końcu kluczem do sukcesu w kryzysie pandemii jest zarządzanie tłumem. W kontekście przestrzeni publicznej i mobilności oznacza to konieczność stworzenia warunków do bezpiecznego korzystania z transportu publicznego, rowerów i chodników, przy uwzględnieniu faktu, że COVID-19 pojawił się w czasie narastającego kryzysu klimatycznego i początku globalnego ruchu odchodzenia od dominacji kultury samochodowej.

„Samochody to przeszłość, przyszłość to transport publiczny, rowery i ruch pieszy. Nigdy nie będę już miał swojego auta” – powiedział na początku sierpnia burmistrz Nowego Jorku Bill de Blasio. Mówiąc to, był przekonany, że nowojorczycy są już gotowi na te słowa, bo w tym mieście przekształca się jezdnie w przestrzenie publiczne od blisko piętnastu lat. Bill de Blasio był zresztą jednym z pierwszych burmistrzów, którzy wczesną wiosną namawiali sprawnych mieszkańców do wsiadania na rower, i jednym z pierwszych, którzy dostrzegli w wyzwaniach 2020 roku wyjątkową okazję do przekształcenia status quo