W wielu miastach na świecie pandemia okazała się milowym krokiem w procesie zmiany kultury mobilności. Bogota, Nowy Jork, Mediolan, Paryż, Berlin czy Auckland postawiły jeszcze mocniej niż dotąd na jednoślady i ruch pieszy, przekształcając pasy jezdni w kryzysowe drogi rowerowe i szersze chodniki. Cel był prosty: zapewnić mieszkańcom możliwość zachowania dystansu w czasie podróży oraz wybór środków transportu odpowiedzialnych ekologicznie. Do grona tych miast wciąż dołączają kolejne ośrodki, rozwijające pieszo-rowerową rolę ulic. W końcu kluczem do sukcesu w kryzysie pandemii jest zarządzanie tłumem. W kontekście przestrzeni publicznej i mobilności oznacza to konieczność stworzenia warunków do bezpiecznego korzystania z transportu publicznego, rowerów i chodników, przy uwzględnieniu faktu, że COVID-19 pojawił się w czasie narastającego kryzysu klimatycznego i początku globalnego ruchu odchodzenia od dominacji kultury samochodowej.
„Samochody to przeszłość, przyszłość to transport publiczny, rowery i ruch pieszy. Nigdy nie będę już miał swojego auta” – powiedział na początku sierpnia burmistrz Nowego Jorku Bill de Blasio. Mówiąc to, był przekonany, że nowojorczycy są już gotowi na te słowa, bo w tym mieście przekształca się jezdnie w przestrzenie publiczne od blisko piętnastu lat. Bill de Blasio był zresztą jednym z pierwszych burmistrzów, którzy wczesną wiosną namawiali sprawnych mieszkańców do wsiadania na rower, i jednym z pierwszych, którzy dostrzegli w wyzwaniach 2020 roku wyjątkową okazję do przekształcenia status quo
Aby przeczytać ten artykuł do końca, zaloguj się lub skorzystaj z oferty.
W „Piśmie” bierzemy odpowiedzialność za słowo.
Każdy tekst przed publikacją przechodzi wielostopniowy proces redakcji i fact-checkingu. To wymaga czasu i pracy całego zespołu. Dołącz do społeczności „Pisma”. Zamów pełen dostęp online do wszystkich treści za 8,99 zł miesięcznie. Istniejemy dzięki osobom takim jak Ty.
Marta Żakowska –(ur. 1986), antropolożka miejska, redaktorka naczelna „Magazynu Miasta”, współzałożycielka Szkoły Architektury Społeczności, ekspertka w dziedzinie miejskiej kultury mobilności, autorka tekstów poruszających społeczne konteksty miejskie, publikowanych m.in. w „Magazynie Miasta”, „Architekturze Murator, Architektura & Biznes”, „Polityce”
i „Gazecie Wyborczej”.
Esej ukazał się w listopadowym numerze miesięcznika „Pismo. Magazyn opinii” (11/2020) pod tytułem Jezdnie pandemii.
