Opieka bez wytchnienia

Noc. Budzi mnie dźwięk. Powietrze, które wydobywa się z krtani, drga. Słychać spazmatyczny oddech.

A może budzi mnie ruch? Ciało się napręża. Wystarczy najlżejsze drgnięcie. Kopnięcie. Skurcz.

Tak naprawdę po tylu latach budzę się automatycznie. I tak też działam. Sprawdzam, która z dziewczyn ma atak. Układam ją na boku. Wtedy nie udławi się śliną. Język nie zablokuje dróg oddechowych. Asia dużo waży, ciało nie poddaje się łatwo. Jest napięta, cała chodzi, gałki oczne wywracają się na drugą stronę. Czekam, aż drgawki ustaną. Aż ciało chociaż trochę zwiotczeje. Wtedy sprawdzam, czy opróżnił się pęcherz. Zaczynam przebieranie. Zwykle po ataku nie może wstać. Wycieram ją mokrym ręcznikiem, chusteczkami. Zmieniam pościel, żeby zasnęła w suchym.

Asia ma atak padaczki średnio raz na tydzień. Ula prawie co noc. Czasem nawet po kilkanaście częściowych napadów. Od lat śpię z Asią w łóżku. To znaczy: ona śpi na środku, rozłożona jak żaba. Ja kulę się z boku. Ula śpi w tym samym pokoju, oddzielnie.

Nie mogę nocować gdzie indziej. Po pierwsze – one nie chcą spać same. Po drugie – co będzie, jeśli z drugiego pokoju nie usłyszę rwanego oddechu? Nie zareaguję automatycznie na drgnięcie, kopnięcie, skurcz?

Czasem wydaje mi się to dziwne. Dwie dorosłe kobiety śpią razem. Blisko, jak matka z małym dzieckiem.

Ranek. Zwykle wstajemy o 5:30. Asię trzeba siłą wyciągać z łóżka. Walczę, żeby usiadła, dała się rozebrać z piżamy. Ula wstaje sama. Ubieram je, myję im buzie i zęby. Szykuję śniadanie. Dla Asi zawsze bułkę, najchętniej z żółtym serem. Dla Uli – ciemny chleb z twarożkiem, wędliną. Dla Asi zawsze kawusię z mleczkiem. Dla Uli kolę, ma zgodę neurologa. Potem lekarstwa – przeciwpadaczkowe dla obu. Dla Uli dodatkowo lek psychotropowy i …