– Z prawej strony była fabryka szkła, a tuż za nią zakłady metalurgiczne – wskazuje ręką Sergey Ginosyan. – Z lewej była fabryka mebli, naprzeciwko niej jednostka wojskowa, a przed nią mój dom – mówi, mijając kolejne gruzowisko. Zanim pokona trzy kilometry do placu Niepodległości, zdąży wymienić jeszcze siedem innych ośrodków przemysłowych.

Clara niedowidzi, a Gayane ma problem ze słuchem. Razem wychowały się w domu dziecka. W trakcie trzęsienia ziemi spały w sąsiadujących mieszkaniach, po nocnej zmianie w fabryce tekstyliów.

edna trzecia bloku się zawaliła. Mieszkają w nim do dziś, same. – Niedawno był pożar w budynku. Dach się palił i przyjechała straż pożarna – wspomina z uśmiechem na twarzy Gayane.

– Ogień stopił papę, a ta zasklepiła dziury w murze. Od tego czasu, gdy leje deszcz, woda nie cieknie nam po ścianach – dodaje wyraźnie uradowana.

Natalie samotnie wychowuje trójkę dzieci. Od prywatnego właściciela wynajmuje metalowy kontenerowiec, który miał służyć jako tymczasowe schronienia dla ofiar trzęsienia ziemi.

Nie może podjąć regularnej pracy, bo zajmuje się domem i opiekuje synem, który cierpi na rodzinną gorączkę śródziemnomorską – rodzaj choroby genetycznej.

Przeciekający dach, szczury, wilgoć w lato i chłód zimą nie są największymi zmartwieniami rodziny: – Mąż udał się za pracą do Rosji. Od czterech lat nie mam z nim kontaktu – mówi Natalie.