Pewnie się nie pomylę, jeśli powiem, że masz bliznę. Każdy ma. Na przykład taką po upadku z roweru, trzepaka lub drzewa. Wiele z nich nic nie znaczy, ot, konsekwencja wygłupów w dzieciństwie. Kilka linii, nawet nie pamiętasz, skąd się wzięły. Wyryte „niewidzialną ręką” blizny, przez które, jak pisze Paul Auster w autobiograficznym Dzienniku zimowym, „twoje ciało jest mapą wydarzeń wymazanych z historii” [przeł. Maria Makuch]. Moje blizny to głównie rozstępy na brzuchu i piersiach. Białe, fioletowe, lśniące pamiątki po częstych wahaniach wagi. Sztucznie kreowane kanony piękna, reklamy i przemysł kosmetyczny wyspecjalizowały się w piętnowaniu rozstępów, pewnie dlatego narażony na nie brzuch, jak mówiła terapeutka i seksuolożka Alicja Długołęcka w rozmowach dotyczących projektu Wdzięczność, jest dla wielu kobiet najbardziej znienawidzoną częścią ciała.