dostałem dzisiaj na popularnym komunikatorze zdjęcie grobu moich rodziców

Przez kilka sekund nie było nikogo poza nami: my dwoje, swobodni w naszym małżeńskim łóżku, unoszący się na naszym odległym morzu.

Pierwszy śnieg wszystko wydobył...

Zrozumiała od razu. „Do trzech razy sztuka” – powtórzyła kilkorgu przyjaciół, a Peterowi Perrone’owi wyznała: „Nie mam dobrego przeczucia w tej sprawie”. „Tym razem po raz pierwszy w życiu nie

Chłodna jak bryza, wiosna przychodzi i wypełnia wiadomą pustkę...

Zdjęcie wykonane w jednym z krematoriów na terenie Polski w 2019 roku. Przedstawia pozostałości panewki biodrowej, śruby, płytki i inne elementy po kremacji. Części te są skupowane przez firmy zajmujące

W cyklu „Nie wszystko stracone” przypominamy o tym, że na świecie wciąż dzieją się też piękne, dobre rzeczy.

W salonie stała trumna z moim bratem w środku, dębowa, z okienkiem na wysokości twarzy i z metalowymi uchwytami; stała tak już trzy dni. Pierwszego dnia Hanna zastukała palcami w szybę i powiedziała słabiutkim głosem...

Weź dwoje ludzi, najlepiej w wieku od szesnastu do dwudziestu pięciu lat, i dopasuj tak, żeby wzajemnie się sobie podobali, ale bez przesady, i żeby każde w jakiś sposób wydawało się drugiemu trochę fascynujące.

Gdybym uroniła jedną łzę, mogłabym się zamienić w Alicję pływającą w oceanie swoich łez.

Jesteśmy cisi jak powietrze na onkologii, wzrok zatrzymujemy na płucach...

Dopiero po ich śmierci lisy wykopały dwie nory tuż obok domu...

Wyobrażasz go sobie za oknem. Za szybą izolatki, gdy leży w świetle, w sterylnym pokoju, podpięty do migających urządzeń, a wokół łóżka więdną bukiety kwiatów. Jest tak cicho. Zupełnie jakby to była scena z filmu,

Ojciec zapomniał się zastrzelić. Zbyt długo patrzyłam na ekran smartfona, próbując zrozumieć esemesa.

W czwartym odcinku opowiadamy o Julii, przyjaciółce Kamili z równoległej klasy i internatu. Posłuchaj czwartego odcinka drugiego sezonu Śledztwa Pisma – zaloguj się lub wykup dostęp.

No co?

czerwiec 2015. w szpitalu. Maria przykurczona na łóżku, ręka zamknięta ciasno na metalowej rurce. Broda wystaje, bo bez zębów usta się zapadły. Jedno oko na mnie otwierała. Otwierała i zamykała.

Tego wszystkiego jest bardzo niewiele, niewiele po prostu zostało. Reszta już się przeniosła dalej i tam czeka – albo nie czeka, nie wiadomo przecież...

Żyjemy w czasach permanentnego angor animi, radykalnej przemiany i niepewności tego, co nadejdzie. Niemal w każdej dziedzinie życia stoimy na progu przeistoczenia, którego zwiastuny staramy się rozpoznać.