Kiedy już nie wiadomo, w co wierzyć i komu ufać, potrzebujemy nowych narzędzi krytycznego myślenia.

Śmiejemy się z niemieckiego Ordnungu i mówimy, że ten rozjeżdżany przez rowerzystów w kaskach kraj jest potwornie nudny. I oby tak zostało.

Media stały się chłopcem do bicia. Ich wiarygodność podważają możni tego świata, próbują je uciszyć i pozbyć się niewygodnych krytyków. Atmosfera pogardy dla demokracji tylko temu sprzyja.

Nasze relacje ze śmieciami są dwubiegunowe: po okresach dystansu, przychodzi czas bliskości.

Niewiele zmieniła się sytuacja rodziców i opiekunów osób z niepełnosprawnościami, odkąd widzieliśmy ich na zeszłorocznym proteście.

Fikcję akceptacji przekłuto, kiedy spokojnie spałam. Moje dziecko zetknęło się z nietolerancją, przed którą miał je uchronić cały przemyślany system. I chronił – do czasu.

Nie wystarczy mieć zęby, żeby być dentystą. Nie wystarczy chodzić do liceum, żeby robić za eksperta od młodzieży.